بقبرستان گذر کردم کم و بیش بدیدم قبر دولتمند و درویش
نه درویش بیفکن در خاک رفته نه دولتمند برده یک کفن بیش
صدای چاوشان مردن آیو بگوش آوازه جان کندن آیو
رفیقان میروند نوبت به نوبت وای آن ساعت که نوبت من آیو
قدم دایم زیر بار غصه خم بی چو مو محنت کشی درد هر کم بی
مو هر گزاز غم آزادی ندیرم دل بی طالع مو کوه غم بی
دو شچمانت پیاله پر ز می بی خراج ابروانت مُلک ری بی
همی وعده کری امروز و فردا نمیدانم که فردای تو کی بی
چو ر و ج آیو که بویش و آمن آیو بر د بادش سرو سامان بسامان
ببویت زندگی یابم پس از مرگ تراگر بر سر خاکم گذر بی
مو اُم آن آذرین مرغی که فی الحال بسوجم عالم ار برهم زنم بال
مصوّر گر کشد نقشم بگلشن بسوجه گلشن از تاثیر تمثال
بهر الفی الف قدی بر آیو الف قدّم که در الف آمدستم
نوای ناله غم اندوته ذونه عیار قلب و خالص بوته ذونه
بیا سوته دلان با هم بنالیم که قدر سوته دل دل سوته ذونه
بدریای غمت دل غوته ور بی مرا داغ فراقت بر جگر بی
زمژگان خدنگت خورده ام تیر که هردم سوج دل ز آن بیشتر بی
ز عشقت آتشی در بوته دیرم در آن آتش دل و جان سوته دیرم
سگت ارپا نهد بر چشمم ایدوست به مژگان خاک راهش روته دیرم